Intersnack

‘Hoe strak samenwerken een leven redde bij Intersnack’

Pindakaas op brood of een zak POM-BÄR bij de televisie: de kans is groot dat je met regelmaat een van de producten van Intersnack nuttigt. Bij Intersnack produceren, verpakken en verkopen hartige snacks waar pinda’s in verwerkt zijn, zowel voor merken als huismerken. Voedselveiligheid staat uiteraard hoog op de prioriteitenlijst. Haarnetjes en beschermende kleding zijn dan ook verplicht in de productieomgeving, zodat wij als consument veilig kunnen genieten van onze nootjes. En hoewel medewerkers omringd zijn met voedsel, ze eten en drinken niet in de productieomgeving. Alleen water is toegestaan.

De voedselveiligheid is dus goed geregeld, maar hoe zit het met de medewerkersveiligheid? Daar is Intersnack duidelijk over: de medewerkers komen altijd op de eerste plaats! Hún veiligheid is daarom net zo goed geregeld. Alle (bijna-)incidenten worden zorgvuldig geregistreerd, bij een incident wordt de productie meteen stopgezet. Een kwart van het personeel is BHV-opgeleid. Dit moet ook wel, de productie draait 24 uur per dag door, vijf dagen in de week. Medewerkers werken in ploegendiensten en er wordt actief bewaakt dat er op elk moment van de dag voldoende BHV’ers aanwezig zijn.

Waardering
Sinds een paar jaar besteedt Intersnack aandacht aan de Dag van de BHV. Elke eerste maandag van november als de sirenes gaan weet iedereen: het gebak staat klaar! Maar bij Intersnack hebben ze meer te vieren, want dankzij het kordate optreden van vier BHV’ers leeft hun collega Laurens nog. We spraken BHV’ers Annie, Jody, Murat en Erkan over veiligheid op de werkvloer en natuurlijk over die bewuste dag.

Annie: “het gebak op elke eerste maandag van de maand is een leuke attentie! We worden hier echt gewaardeerd als BHV’er. Zo kregen we ook een bedankje van de directeur.” Collega Jody vult aan dat ook de medewerkers het op prijs stellen wat ze doen en zich veilig voelen in het bedrijf.

Murat: “als BHV’ers zijn we goed op elkaar ingespeeld, we kunnen altijd op elkaar terugvallen. We zijn voor elkaar en onze collega’s goed herkenbaar aan onze felgroene haarnetjes. Als er hulp nodig is, zijn we dus snel te vinden. Daarnaast zorgt onze technische dienst voor schriftelijke instructies en registratie van alle aanwezigen, ook de externen. Zo zorgen we samen voor strenge naleving van de veiligheidsprotocollen.”

Het incident dat de vier BHV’ers hebben meegemaakt was een intense ervaring. Ze willen deze ervaring graag delen. Met elkaar, maar ook met andere BHV’ers.

Concentreren op wat je hebt geleerd
Erkan begint te vertellen: “onze collega Laurens gaf aan dat het niet goed met hem ging. Al snel ging hij onderuit. Gelukkig kon ik hem opvangen en hem in stabiele zijligging leggen. Toen ging alles razendsnel. We hebben 112 gebeld en hebben collega’s gewaarschuwd.” Murat: “ik zag vanuit de verte dat het niet goed ging met Laurens en ben naar hem toe gerend. Ik had gelijk het idee dat het wel eens ernstig kon zijn. Ik zag Laurens op de grond liggen en moest toen achterhalen wat er aan de hand was. Maar eerst moest ik streng optreden naar alle omstanders. Ik heb ze weggestuurd.” Gelukkig was ook Annie erbij, met haar 25 jaar ervaring als EHBO’er. Zij hield Laurens zijn hoofd vast en zag samen met Murat dat Laurens wegviel, zijn ogen draaiden weg. Ze twijfelden heen moment: tijd voor actie. Murat startte hartmassage terwijl ondertussen overleg plaatsvond met de hulpdiensten. “We gaven aan dat Laurens een snurkende ademhaling had, daarop bevestigde 112 dat we met hartmassage het juiste aan het doen waren. Ik twijfelde wel even of ik het goed deed, maar al snel concentreerde ik me op wat ik had geleerd. Uit de training weet ik nog dat ik goed hard moest drukken. Laurens had achteraf een gekneusde borstkas, gelukkig heb ik verder niks beschadigd” vertelt Murat opgelucht. Ondertussen bracht een collega de AED en arriveerden ook politie en ambulance. Zij namen de regie over. Ook waren er wel 15 mensen aanwezig die een appje van HartslagNu hadden ontvangen en klaarstonden om te helpen. Erkan en andere BHV-collega’s vingen iedereen op. Annie: “we hebben dit echt als team gedaan, collega’s erbij gehaald, politie en ambulance opgevangen, maar waarom we zelf de AED niet hebben gepakt? We hadden er gewoon geen tijd voor, we waren zo druk met de reanimatie.”

Snelle actie was de redding van Laurens
Het BHV team kreeg al gauw uit het ziekenhuis het goede nieuws dat het snel opstarten van hulp en de reanimatie Laurens goed hebben gedaan. Een week na het incident kwam hij al op kantoor om te bedanken. De vier BHV’ers hebben elk een eigen beleving over het incident. Waar de een het eindeloos vond duren, vond de ander het heel snel gaan. Ze vinden steun bij elkaar en vinden het, ook nu, weer fijn om er met elkaar over te praten. Vanuit het bedrijf is er ook veel aandacht geweest voor het na traject. De BHV’ers kregen de mogelijkheid om over het incident en hun beleving te praten. Ook de trotse woorden van de directie en mails van collega’s hielpen hen.
Toch heeft het incident nog vaak door hun hoofd gespeeld. Zo had Murat een paar dagen last van terugblikken. En Annie geeft aan dat het wachten veel indruk maakte: “toen Laurens eenmaal was meegenomen was het uit onze handen, maar het grauwe gezicht bleef op mijn netvlies staan. Je vraagt je toch steeds af hoe het met hem is. Gelukkig liet zijn vrouw ’s nachts al weten dat hij in het ziekenhuis in goede handen was. En na twee dagen belde Laurens zelf om te vertellen dat het goed met hem ging.” Het team kijkt met een dankbaar gevoel terug, blij dat ze iemand hebben kunnen helpen en belangrijker: dat het allemaal goed is afgelopen!