Dat overkomt niet veel organisaties. We wilden dan ook graag meer weten over hoe belangrijk BHV voor dit ziekenhuis is.
De verhalen van Ad Geluk en Marlies Venema kun je lezen in het archief van de BHV’ers van het Jaar.
We spreken met Sabine Kempers, Arbo coördinator/ Preventiemedewerker en Hoofd BHV bij het Elkerliek Ziekenhuis
Op het moment van het interview, heeft het ziekenhuis indrukwekkende maanden achter de rug en loopt het aantal corona patiënten weer verder op. In de eerste periode zijn in Helmond een grote stroom aan coronapatiënten opgenomen geweest. De corona-pandemie zorgt voor grote veranderingen in de zorg en dus ook in het Elkerliek ziekenhuis.
Sabine Kempers, Arbo coördinator en Hoofd BHV bij het Elkerliek Ziekenhuis neemt ons mee in haar ervaringen en vertelt over het trainen en oefenen van de BHV’ers tijdens corona. Sabine Kempers staat sinds 2013 aan het hoofd van de BHV van het Elkerliek Ziekenhuis. Het team bestaat uit 30 BHV’ers die 24 uur per dag, zeven dagen in de week beschikbaar zijn als het werk het toelaat. Daarnaast zijn ook 120 assistent BHV’ers actief. Zij zijn onder werktijd oproepbaar. Samen zorgen ze er voor dat binnen twee minuten na een alarm minimaal twee personen aanwezig zijn voor een eerste inzet. Samen staan zijn voor de veiligheid van de patiënten, bezoekers, collega’s en natuurlijk hun eigen veiligheid.
Toen het coronavirus begin maart om zich heen greep was opeens alles anders. Oefeningen werden geannuleerd, er werd niet meer getraind met kleine blusmiddelen en ook de jaarlijkse ontruimingsoefening konden niet doorgaan. Zoveel mogelijk collega’s werkten vanuit huis en afdelingen werden hermetisch afgesloten. Zo’n eerste periode voelt heel onwerkelijk, het overkomt je eigenlijk.. Gelukkig kwam al snel het besef en de vraag: hoe is het gesteld met de veiligheid en What If… Doordat onze crisiscoördinator ook waarnemend Hoofd BHV is waren de lijntjes kort en kwam de informatie-uitwisseling gelukkig snel op gang.
Gedurende de lockdown hebben we overlegd op welke wijze we onze trainingen zo snel mogelijk weer veilig kunnen hervatten. We startten met het anders inrichten van de ruimtes zodat er te allen tijde 1,5 meter afstand gehouden kan worden. Op 18 mei kwamen we als BHV’ers voor het eerst weer bij elkaar voor een ‘oefenavond’. Misschien toeval, ook 18 BHV’ers present. Het voelde heel goed om elkaar weer te zien en ervaringen te delen! We werken toch in een organisatie van ruim 2.400 medewerkers en hebben daarin allemaal andere taken. Sommigen zagen dagelijks van dichtbij het leed en droegen de zorg voor corona patiënten, anderen werden geconfronteerd met onmacht, verdriet en irritaties van familieleden of bezoekers over de maatregelen. Deze gesprekken onder elkaar zorgden voor veel verbondenheid en positieve energie. Als afsluiting van de avond deden we een gebouwverkenning waarbij we in tweetallen letters moesten verzamelen. Hiervan maakten we gezamenlijk een zin waarmee we al onze collega’s ‘een hart onder de riem’ wilden steken.
JuniOp 11 juni zijn we weer gestart met een praktijktraining met kleine blusmiddelen. Deze training aan collega’s uit het ziekenhuis wordt door de BHV zelf verzorgd. Om veilig te kunnen trainen pasten we o.a. de groepsgrootte aan en gaven we de oefening op een andere manier vorm. Het is even een andere manier van oefenen maar met een mondelinge toelichting kom je ook een heel eind.
3 september hadden we weer een oefenavond voor onze BHV’ers en wederom hebben we in kleine groepjes gewerkt aan incidenten met leuke ensceneringen. Om de anderhalve meter in acht te nemen benoemden we wat we zouden doen i.p.v. direct te handelen. Een dochter van een collega wilde wel graag slachtoffer zijn dus met een levend voorbeeld hadden we weer een leerzame avond. De komende maanden werken we met een alternatieve vorm van de ontruimingsoefeningen. Aan de hand van draaiboeken bespreken we de scenario’s en bekijken deze op het beeldscherm en tekenen op een white board.
Al met al beleven we een hele uitzonderlijke tijd waarin veel van BHV’ers wordt gevraagd. Wat betreft oefeningen moeten we gewoon ‘omdenken’, maar dan lukt het ook. De ervaring zal het leren in hoeverre we terug kunnen naar het “oude”. Daar hoop ik -en met mij velen anderen- wel op.”
